پارسا عرب خزائلی؛ قربان وهاب زاده کبریا؛ سید رمضان موسوی؛ جلال زندی
چکیده
استفاده انسان عامل عمدهای در آسیبرسانی به طبیعت بهشمار میآید بنابراین یکی از راهبردهای بنیادین مدیریت گردشگری، کنترل و مدیریت اثرات بازدیدکنندگان است. برآورد ظرفیت برد تفرجگاهی، این امکان را در اختیار برنامهریزان قرار میدهد تا با دانستن میزان مجاز سرانه ورود گردشگر به هر منبع تفرجی، از کاهش توان طبیعی اکوسیستم ...
بیشتر
استفاده انسان عامل عمدهای در آسیبرسانی به طبیعت بهشمار میآید بنابراین یکی از راهبردهای بنیادین مدیریت گردشگری، کنترل و مدیریت اثرات بازدیدکنندگان است. برآورد ظرفیت برد تفرجگاهی، این امکان را در اختیار برنامهریزان قرار میدهد تا با دانستن میزان مجاز سرانه ورود گردشگر به هر منبع تفرجی، از کاهش توان طبیعی اکوسیستم جلوگیری کرده، بتوان خدمات مطلوب گردشگری را به بازدیدکنندگان به صورت پایدار عرضه دارند. از این رو ظرفیت تفرجگاهی و استفاده از آن باید متناسب با توان و ظرفیت اکولوژیکی تفرجگاه باشد. در غیر این صورت تخریب صورت گرفته در نتیجه برای رسیدن به ظرفیت برد مناسب باید اصول و اقدامات اصلاحی و حفاظتی شامل ترمیم پوشش گیاهی و حفاظت آب و خاک و غیره در صدر برنامهریزی گردشگری مناطق تفرجگاهی قرار گیرد. در پژوهش حاضر تعیین ظرفیت برد تفرجی پارک آبخیز کانی ماماتکه سنندج با هدف حفظ منابع تفرجی و گردشگری پایدار انجام پذیرفت. با توجه به بررسیهای به عمل آمده، ظرفیت برد فیزیکی در محدوده تفرج متمرکز 19272 نفر در روز و نفر 7034280 در سال و ظرفیت برد واقعی منطقه در محدوده تفرج متمرکز 2767 نفر در روز و 431186 نفر در سال برآورد شد. مقایسه کمیتهای حاصل از محاسبات نشان میدهد که با در نظر گرفتن محدودیتهای اکولوژیکی موجود در پارک آبخیز کانی ماماتکه شامل تعداد روزهای بارانی، تعداد روزهای یخبندان، شرایط بیوکلیمایی منطقه و فصل جفتگیری و زادآوری حیات وحش، ظرفیت برد فیزیکی تا 86 درصد کاهش مییابد.