امیر مرادی نژاد؛ مهدیه کریمی؛ راشین پورمتین
چکیده
کمبود منابع آب به عنوان یکی از عوامل محدودکننده تولید، نقش مهمی را در تعیین نوع فعالیت‌های کشاورزی ایفاء می‌کند. استحصال آب باران یکی از شاخص‌ترین تکنیک‌های مدیریت بهره‌برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد. ایجاد باغات دیم گل‌محمدی همراه با در نظر گرفتن تکنیک‌های مناسب از قبیل جمع‌آوری آب باران، تبدیل آن به رواناب، ...
بیشتر
کمبود منابع آب به عنوان یکی از عوامل محدودکننده تولید، نقش مهمی را در تعیین نوع فعالیت‌های کشاورزی ایفاء می‌کند. استحصال آب باران یکی از شاخص‌ترین تکنیک‌های مدیریت بهره‌برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد. ایجاد باغات دیم گل‌محمدی همراه با در نظر گرفتن تکنیک‌های مناسب از قبیل جمع‌آوری آب باران، تبدیل آن به رواناب، ذخیره آب و کاهش تبخیر، یکی از راهکارهای اساسی در این راستا میباشد. هدف این تحقیق، تعیین اثر سامانههای سطوح آبگیر در استقرار و توسعه کشت گل‌محمدی در شرایط دیم و ترویج آن است. این تحقیق در قالب سه تیمار و پنج تکرار در اراضی شیب‌دار به مدت پنج سال اجرا شد. برای این منظور عرصهای با شیب حدود 20% انتخاب شد. سامانههای سطوح آبگیر، شامل تیمار زمین تمیز شده با استفاده از فیلتر در چاله نهال، تیمار سامانه سطوح آبگیر نیمهعایق با استفاده از فیلتر در چاله نهال و شاهد طبق عرف محل اجرا شدند. هر سال پارامترهای ارتفاع، تاج پوشش اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که در مجموع تیمار با سامانه نیمهعایق مطلوبتر از سایر تیمارها عمل کرده است. علت آن تأثیر مقدار بارندگی فصل بهار بر روی تیمارهای فیلتردار و سامانههای نیمهعایق و فیلتردار است.