محمد شوکتی آمقانی؛ خلیل کلانتری؛ علی اسدی؛ حسین شعبانعلی فمی
چکیده
حفظ کاربری اراضی کشاورزی به عنوان بستر فعالیتهای کشاورزی یکی از مهمترین مولفههای تصمیمگیری در عرصه توسعه کشاورزی و ملی است، چرا که در همه جوامع کوچک و بزرگ تأمین امنیت غذایی نسل فعلی و آتی مستلزم حفظ و پاسداشت اراضی کشاورزی موجود برای استفاده مستمر و موثر از آنها است. از این رو بهرهبرداری بهینه و حفاظت از آن به عنوان تضمینکننده ...
بیشتر
حفظ کاربری اراضی کشاورزی به عنوان بستر فعالیتهای کشاورزی یکی از مهمترین مولفههای تصمیمگیری در عرصه توسعه کشاورزی و ملی است، چرا که در همه جوامع کوچک و بزرگ تأمین امنیت غذایی نسل فعلی و آتی مستلزم حفظ و پاسداشت اراضی کشاورزی موجود برای استفاده مستمر و موثر از آنها است. از این رو بهرهبرداری بهینه و حفاظت از آن به عنوان تضمینکننده تداوم حیات بشری، یکی از ماموریتهای مهم سیاستگذاران و برنامهریزان توسعه پایدار کشاورزی است. بیشتر کشورهای توسعهیافته و پیشرو در بلوک شرق در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی، برنامهریزی برای جلوگیری از تغییر کاربری اراضی، جلوگیری از خرد شدن آنها برای اقتصادی بودن تولید و یکپارچهسازی آن، مدیریت بهرهوری و بهینهسازی نحوه استفاده از اراضی را یکی از مهمترین وظایف حاکمیتی دولت‌ها دانسته و آن را در رأس برنامه‌های خود قرار داده‌اند و سالانه مبالغ زیادی از بودجههای اعتباری دولت را صرف اجرای برنامه‌های مختلف حفاظت از اراضی کشاورزی مینمایند. بنابراین هدف این تحقیق بررسی تجارب ایران و برخی از کشورهای آسیایی در رابطه با اجرای قوانین و برنامه‌های مختلف در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی است تا از این منظر بتوان به بینش جامعی درباره وضعیت حفظ کاربری اراضی کشاورزی ایران و کشورهای دیگر دست یافته و اقدامات اصلاحی لازم برای بهبود وضعیت موجود و دستیابی به وضعیت مطلوب کاربری اراضی کشاورزی را ارائه نمود.
محمد شوکتی آمقانی؛ خلیل کلانتری؛ علی اسدی؛ حسین شعبانعلی فمی
چکیده
خردی و پراکندگی اراضی کشاورزی نه پدیده جدید است و نه خاص کشور ایران، بلکه در نظام زمین‌داری بیشتر کشورهای آسیایی، اروپایی، آفریقایی و آمریکایی به نسبت‌های گوناگون وجود دارد. بر این اساس هدف مطالعه حاضر، تحلیل وضعیت خردی و پراکندگی اراضی در قارههای آسیا، اروپا، آفریقا و آمریکا و مقایسه آن با کشور ایران بر اساس نتایج سرشماری کشاورزی ...
بیشتر
خردی و پراکندگی اراضی کشاورزی نه پدیده جدید است و نه خاص کشور ایران، بلکه در نظام زمین‌داری بیشتر کشورهای آسیایی، اروپایی، آفریقایی و آمریکایی به نسبت‌های گوناگون وجود دارد. بر این اساس هدف مطالعه حاضر، تحلیل وضعیت خردی و پراکندگی اراضی در قارههای آسیا، اروپا، آفریقا و آمریکا و مقایسه آن با کشور ایران بر اساس نتایج سرشماری کشاورزی است تا بتوان شمایی کلی از وضعیت موجود حاکم بر ساختار توزیع اراضی کشاورزی در سطح جهانی و ملی را بدست آورده و راهکارهای لازم جهت کنترل این پدیده را ارائه داد. یافتههای این مطالعه از طریق مطالعات کتابخانهای، اسنادی و بررسی نتایج سرشماری کشاورزی انجام شده توسط سازمان فائو، اتحادیه اروپا و وزارت کشاورزی کشورهای مورد مطالعه بدست آمده است. بر اساس نتایج این مطالعه، متوسط اراضی کشاورزی در کل دنیا 8/7هکتار است که این مقدار در قارههای آسیا، آفریقا، اروپا، آمریکای مرکزی، آمریکای جنوبی و آمریکای شمالی به ترتیب برابر با 1/06، 1/3، 14/7، 22/2، 50/7 و 186 هکتار هست در حالیکه میانگین سطح اراضی کشاورزی در ایران 4/9 هکتار است که تقریباً معادل نصف میانگین اراضی کشاورزی در سطح جهانی (8/7 هکتار) است.